“Zijn jullie al 15 jaar met dat project bezig?” De vragensteller twijfelt zichtbaar of hij het goed heeft begrepen. “Klopt”, kaats ik vrolijk terug: “We hebben dit aangekocht in 2001 en zijn hier de komende 10-15 jaar nog volop mee bezig.“ De twijfel maakt plaats voor ongeloof: “Hoe hou je dat vol? Dat gaat toch vervelen? Heb jij dan zoveel geduld?”

Mijn passie – en dagelijkse agenda – is gebiedsontwikkeling. En ja, daarvoor moet je inderdaad een behoorlijke dosis geduld in huis hebben. De procedures in de ruimtelijke ordening duren jaren. Afgezien nog van de planvorming, bezwaren en beroep. Maar voor mij maken het hele proces, de successen onderweg en het uiteindelijke resultaat dat allemaal meer dan goed.

Bont speelveld

Bij gebiedsontwikkelingen gaat het om projecten met een forse maatschappelijke impact. We zorgen voor grote veranderingen in de gebouwde omgeving. Het gaat hier om een heel andere tak van sport dan de bouw, waar een bouwproject van één jaar al lang is. We zijn immers bezig in de openbare omgeving. En daar vindt iedereen wat van. Als je 10 woningen bouwt, heb je te maken met 10 kopers. Heel overzichtelijk. Ons speelveld bestaat uit de gemeenteraad, de buurtbewoners, diverse belangengroepen, de hele gemeente – dat kunnen zomaar 70.000 mensen zijn. Allemaal individuen en partijen met vaak tegenstrijdige belangen. Reken maar dat het tijd kost om die goed samen te brengen. Maar oh, wat is dat een fascinerend proces. Dat geduldige en inventieve kneden aan het compromis, zonder het einddoel los te laten, is voor mij het mooiste dat er is. Ik haal er enorm veel energie uit.

Successen vieren

Als je bergen wilt verzetten, begint dat met steentjes. Ik ben jaren met die steentjes bezig, zodat we als Ter Steege Bouw Vastgoed uiteindelijk die berg kunnen verplaatsen. Die gebiedsontwikkeling die zoveel maatschappelijke en vaak ook economische impact heeft. Hoe ik het volhoud? Geduld is ook volharding. Weten waar het einddoel ligt en dat altijd scherp voor ogen houden. De weg ernaar toe is flexibel. Natuurlijk kun je niet 10 jaar scherp staan op dat ene einddoel. Ook tussentijds moet je de successen vieren. Dat heb ik ook geleerd. Ooit tijdens een lezing van een bekende bergbeklimmer. Hij beklom de hoogste bergen in de Himalaya. Natuurlijk, gaf hij toe, is het uitzicht op de top het mooist. Maar vergeet niet om op de weg daarnaar toe goed rond te kijken en te genieten van je reis. Dat doe ik ook. Ik geniet van elke mijlpaal in het proces. Ook al is dat een beroepszaak bij de Raad van State.

Visie en draagvlak

Voor de lange termijnvisie is niet alleen geduld nodig. Het vraagt ook om financiële draagkracht en om een visionaire bedrijfscultuur. Die vind ik terug bij Ter Steege Bouw Vastgoed. Een solide familiebedrijf met een 105-jarige geschiedenis. Waar niet het ‘hier en nu’ telt, maar – letterlijk – de volgende generatie. Met goede mogelijkheden voor gebiedsontwikkelingen die vragen om langjarig vermogensbeslag en betrokkenheid. We gaan dan ook geduldig om met ontwikkellocaties.

Ik heb het even nageteld. Het woord ‘geduld’ of ‘geduldig’ is hierboven 7 keer gevallen. En weer lees ik om me heen het ongeloof van de gezichten. Erwin? Geduldig? Kom nou. Zo kennen we hem niet. Helemaal waar. Rustig zitten afwachten is niet mijn sterkste eigenschap. Vraag mijn vrouw maar eens… Maar ook dat vind ik het boeiende en uitdagende van mijn vak. Die spagaat tussen geduld voor de langere termijn en snel schakelen om dingen liever vandaag dan morgen gedaan te krijgen.

Ons passief opstellen is er niet bij. Nee, we zijn bezig op z`n Twents:’dr`an met de lippe’. Oftewel: vol aan de bak!